Geloof me, het is de normaalste zaak van de wereld, huilen.
Huilen is verwerken, huilen is loslaten. Maar waarom hebben we dan toch het idee dat we onze excuses moeten aanbieden als we moeten huilen? Wordt het gezien als een zwakte, als iets wat niet hoort? Bizar, als je het mij vraagt. Het is juist dapper dat je je emoties durft te laten zien en eraan wil werken! Dat je er niet (meer) bang voor bent, maar het durft aan te kijken.
Een zin die ik telkens zeg bij het losmaken en afvoeren van emoties gaat zo: 'Alles wat je niet meer nodig hebt mag verwerkt worden. Laat maar helemaal los.' Dus de opdracht is loslaten die hap en daar hoort huilen bij.
Dus wat ik nooit meer wil horen: 'Sorry'
Reactie plaatsen
Reacties